«Kι όταν κάτσαµε τελικά και τα είπαµε οι δυο µας, είχε πολλά να µου πει κι αυτός. Παρόµοια µε τα
δικά µου. Ένα µεγάλο παράπονο κι ένα µεγάλο γαµώτο ο υπέρτιτλος. Γιατί µου το έκανες αυτό όλα
αυτά τα χρόνια; Γιατί µε µίσησες τόσο φθονερά; Γιατί δεν κάτσαµε ποτέ να µιλήσουµε; Και γιατί
ποτέ δεν µε αποδέχτηκες; Κι εδώ µόνο µία επιλογή. Άνευ όρων αποδοχή. Ακριβώς όπως ήµουν.
Στο τώρα. Όχι στα “όταν” που ποτέ δεν ήρθαν».
Σ’ ένα τρυφερό, θαρραλέο και πολύ προσωπικό βιβλίο, ο Στέφανος Ξενάκης ανοίγει την καρδιά και
το µυαλό του, φωτίζοντας πολύπλευρα τη σηµαντικότερη σχέση της ζωής µας, αυτή µε τον εαυτό µας.
Ίσως το κοµµάτι µας που περισσότερο απ’ όλα χρειάζεται αποδοχή, είναι το δύσκολο, το βρόµικο, το σκοτεινό, αλλά και το πιο πολύτιµο.
«Δύσκολο να δηµοσιεύσω τους διαλόγους αυτούς;
Αφάνταστα πιο δύσκολο να τους κάνω.
Όµως και αφάνταστα λυτρωτικό»
