Το είχε πάρει απόφαση. Θα έφευγε. Θα δραπέτευε από μια άχαρη και άβουλη ζωή. Τουλάχιστον, όσα λάθη και αν έκανε στο εξής, θα τα χρεωνόταν η ίδια. «Εμένα δεν χτυπάει για κανέναν η καρδιά μου. Δεν θα παντρευτώ με συμφωνία, Ρινούλα. Δεν θα μοιράζομαι το κρεβάτι μου και το κορμί μου με κάποιον για να ευχαριστηθεί το χωριό και οι οικογένειές μας». Αυτά ξεστόμιζε η Αρετή και η Ρίνα τη θαύμαζε, γιατί η ίδια ήταν μια γυναίκα υποταγμένη σε έναν άντρα που ποτέ δεν αγάπησε, σε μια κοινωνία που την ήθελε πειθήνια και δέσμια των αρσενικών. Γεννημένη σε ένα μικρό χωριό τη δεκαετία του ’60, μεγάλωνε βάζοντας στην άκρη τα δικά της θέλω. Θυσιάστηκε για την οικογένεια και έχασε τον εαυτό της μέσα στο «εμείς». Αυτό είχε μάθει, αυτό έκανε. Όμως, όχι, έπρεπε να σπάσει τα δεσμά. Κοίταξε το μεγάλο πορτρέτο που δέσποζε στο δωμάτιο του αρχοντικού. Τα γυμνά κορμιά δύο εραστών τυλίγονται σφιχτά το ένα με το άλλο. Σαν να ταιριάζουν και να κουμπώνουν απόλυτα, σαν να μην έχουν υπάρξει ποτέ χώρια ως μονάδες… Πόσο ζήλεψε αυτό το ερωτικό σμίξιμο… Ποια ήταν η δική της ζωή ως σήμερα; Ποια θα είναι από ’δώ και πέρα;
