Ένας δράκος δίχως ιππέα είναι τραγωδία.
Ένας ιππέας δίχως δράκο είναι νεκρός.
Άρθρο ένα, ενότητα ένα, ο κώδικας των ιππέων
«Υπάρχει κανένας άλλος που θέλει να αλλάξει γνώμη;» φωνάζει ο Ζέιντεν κοιτάζοντας τους υπόλοιπους δόκιμους με το ίδιο μοχθηρό βλέμμα που έχει ο μπλε δράκος πίσω του. «Όχι; Τέλεια. Περίπου οι μισοί από εσάς θα είστε νεκροί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι».
Όλοι στον σχηματισμό είναι σιωπηλοί και μόνο κάτι πνιχτοί λυγμοί ακούγονται αριστερά μου.
«Το ένα τρίτο από σας θα έχει πεθάνει το δεύτερο έτος και άλλοι τόσοι το τρίτο. Εδώ κανείς δεν νοιάζεται για το ποια είναι η μαμά ή ο μπαμπάς σας. Ακόμα και ο δεύτερος γιος του βασιλιά Τάουρι πέθανε στη διάρκεια της Επιλογής. Επομένως για πείτε μου πάλι: Νιώθετε αήττητοι τώρα που καταφέρατε να φτάσετε στο Τεταρτημόριο των Ιππέων; Νιώθετε άφθαρτοι; Νιώθετε πως είστε στην ελίτ;»
Κανείς δεν ζητωκραυγάζει τώρα.
Με χτυπάει ακόμα ένα καυτό κύμα, αυτή τη φορά κατευθείαν στο πρόσωπο και σφίγγομαι ολόκληρη στην αποτέφρωση που με περιμένει. Όμως δεν είναι φλόγες… είναι απλώς ατμός που τινάζει προς τα πίσω τις πλεξούδες της Ριάνον καθώς οι δράκοι ξεφυσούν ταυτόχρονα. Το παντελόνι του πρωτοετούς μπροστά μου μαυρίζει, το χρώμα απλώνεται στα πόδια του.
Θέλουν να τους φοβόμαστε. Τα κατάφεραν.
«Διότι γι’ αυτούς δεν είστε ούτε άφθαρτοι ούτε κάτι το ιδιαίτερο». Ο Ζέιντεν δείχνει τον μπλε δράκο και σκύβει λίγο μπροστά κοιτώντας μας στα μάτια σαν να θέλει να μας πει κάποιο μυστικό. «Γι’ αυτούς, είστε απλώς θήραμα».
