Η Έλλη γεννήθηκε σε αδειανή αγκαλιά. Μεγάλωσε με αυστηρές αρχές και δυσβάσταχτα όρια. Δεν ήταν πλασμένη για γενναίες διεκδικήσεις και τολμηρά εγχειρήματα. Αντίθετα, είχε μάθει να υποχωρεί, να συμβιβάζεται, να συγχωρεί.
Αγάπησε υπέρμετρα και πρόσφερε τα πάντα σε εκείνον. Πίστη, φροντίδα, αφοσίωση. Έτσι πίστευε ότι έπρεπε να πράξει. Έτσι έπραξε. Έκανε υπομονή. Έδειξε ανοχή. Βρήκε τη δύναμη να κουβαλήσει φορτίο βαρύ.
Έδωσε μάχες, χαμένες οι πιο πολλές. Ώσπου, ήρθε η στιγμή, που βρήκε το θάρρος και εγκατέλειψε όλα τα «μαζί» που την πλήγωναν και έκανε καινούρια αρχή χτίζοντας νέα ζωή.
Ένας γάμος τελματωμένος, δυο σύζυγοι πληγωμένοι από τα ίδια τους τα λόγια και τις πράξεις, κι ένας έρωτας που ήρθε, έφυγε, αλλά στην ουσία δεν έσβησε ποτέ από τις ψυχές όσων τον έζησαν.
Αλήθεια, αυτό το για πάντα γιατί δεν κατάφεραν να το κρατήσουν; Πώς τα όνειρα και οι επιθυμίες μπορούν να παρασυρθούν από λανθασμένες αποφάσεις; Πώς η αγάπη ντύνεται τον μανδύα της βίας; Πώς η υπομονή καταστρέφει την ίδια τη ζωή;
